Ziołolecznictwo (fitoterapia, fitofarmakologia) - wiedza o lekach sporządzanych z przetworzonych bądź naturalnych surowców roślinnych pochodzących od roślin leczniczych. Zajmuje się poznaniem ich właściwości, mechanizmów działania na organizmy żywe, metabolizmu substancji czynnych w organizmie, możliwości zastosowania w leczeniu chorób, dawkowania, działania ubocznego i toksyczności.

Pierwsze wiadomości o ziołolecznictwie znajdują się w dokumentach historycznych Babilonii i Asyrii z okresu ok. 2000 lat p.n.e. Wśród roślin leczniczych wymieniano już wówczas: rumianek, lulek, szafran, piołun, lukrecję gładką, babkę, nagietek, koper i inne. Jednak kolebką wiedzy lekarskiej był Egipt. Źródłem wiedzy o stanie lecznictwa egipskiego są napisy i rysunki zachowane na budowlach, odnalezione na papirusach oraz dzieła starożytnych pisarzy: Herodota i Pliniusza Starszego. W Egipcie lecznictwem zajmowali się kapłani. Przy świątyniach uprawiano rośliny lecznicze, a leki były sporządzane w specjalnych komnatach, według ściśle ustalonych przepisów. O lecznictwie egipskim najwięcej wiadomości przekazuje papirus Ebersa, zawierający około 900 recept różnych leków. Wśród surowców pochodzenia roślinnego (były też pochodzenia zwierzęcego) wymieniano: jałowiec jako lek moczopędny, korę granatowca jako środek usuwający tasiemce, piołun na apetyt. Poza tym wymieniane były: tatarak zwyczajny, mięta, lulek czarny, mirra, mak polny, aloes i wiele innych. Na kontynencie europejskim wiedzę medyczną zapoczątkowali Grecy, którzy przejęli wiele z kultur egipskiej i egejskiej. Rozkwit nauk przypadał na V i IV wiek p.n.e. Lecznictwo w Grecji związane było z kultem religijnym i początkowo skupiało się w świątyniach. Stopniowo eliminowano pierwiastki magiczne i teurgiczne, nadając lecznictwu świecki charakter. Pojawili się lekarze świeccy. Byli to wykształceni filozofowie przyrodnicy. Czosnek obniża poziom cholesterolu całkowitego
Składniki zielonej herbaty zwalniają podziały komórek raka piersi